آوریل لوین (به انگلیسی: Avril Ramona Lavigne) (زادهٔ ۲۷ سپتامبر ۱۹۸۴) خواننده-ترانه‌نویس، طراح مد و بازیگر کانادایی است. او در بلویل، اونتاریو به دنیا آمد اما بیشتر جوانی‌اش را در شهر کوچکی در ناپانی سپری کرد.در سن ۱۵ سالگی، آوریل لوین همراه با شنایا تواین روی صحنه ظاهر شد و در ۱۶ سالگی، قراردادی را همراه با آریستا (حال آرسی‌ای رکوردز) امضاء کرد. مدیر این شرکت نشر، آنتونیو «ال. اِی» رید پیشنهادی برای ساخت ۲ آلبوم به ارزش بیش از دو میلیون دلار به او داد. در سال ۲۰۰۲، لوین ۱۷ ساله، با اولین آلبومش با نام رها کردنوارد دنیای موسیقی شد.

سلام ما اومدیم به شما بی معرفتا یه سری بزنیم شما که هیچ

این روزا المپیک سر و صدای زیادی به پا کرده با وجودی که ما با کسب 12 مدال پیشرفت خوبی نسبت به 4 سال پیش داشتیم و در کشورهای اسلامی اول شدیم ولی متاسفانه از روی بدشانسی توی کل المپیک اینجوری نبودیم...

 

همشهری سرنخ: لحظه هایی در زندگی انسان ها وجود دارد که نه تنها هیچ وقت از یاد آنها نمی رود بلکه این لحظات آنقدر ماندگارند که تا سال ها بعد هم مردم سراسر جهان آن را به خوبی در خاطر دارند. المپیک نیز از جمله حوادث ورزشی است که لحظات به یادماندنی در آن کم نیست، لحظاتی که شاید حتی با گذشت 30 یا 40 سال از آن هنوز هم طرفداران بازی های المپیک آن را در یاد و خاطرشان ثبت و ضبط کرده اند.

تامی اسمیت و جان کارلوس – مکزیک 1968
 

تامی اسمیت و جان کارلوس از دونده های مشهور المپیک 1968 بودند، در دو دویست متر، اسمیت از رقیبان خود پیتر نورمن استرالیایی و جان کارلوس پیشی گرفت و به مقام نخست دست یافت. وقتی اسمیت و کارلوس برای گرفتن مدال ها حاضر شدند، همه در حیرت فرو رفتند. روی ژاکت آنها نشانه اعتراض به نداشتن حقوق شهروندی دیده می شد، آنها با پاهای برهنه در حالی که دستکش سیاه به دست داشتند ولتی سرود ملی آمریکا را پخش کردند دست های خود را به نشانه اعتراض به تبعیضات نژادپرستانه بالا بردند و سرهایشان را پایین گرفتند.

این حرکت دو قهرمان به مزاج خیلی ها خوش نیامد به طوری که نمایندگان بین المللی مسوولان هیات اعزامی را تهدید کردند که اگر این دو از گروه المپیک حذف نشوند، دیگر اجازه مسابقه به آنها داده نخواهد شد و به این ترتیب اسمیت و کارلوس از مسابقات حذف شدند اما سال 1998 در سی امین سالگرد اعتراض به تبعیضات نژادپرستانه به هر دوی آنها مدال افتخار اعطا شد.

برترین ها: جنگ سختی شروع شده بود.صدای به هم خوردن شمشیر ها برای لحظه ایی قطع نمی شد. حالا سرداران و سربازان در سپاه تن به تن می جنگیدند. یک سپاه حق بود و دیگری باطل.ابری از غبار روی بیابان مثل چادری بزرگ سایه افکنده بود.اسب ها شیهه می کشیدند و دنبال هم می دویدند.در آن میان امام علی(ع) با شجاعت شمشیر می زد و گاه دور خودش می چرخید و حریف می طلبید.ناگهان دشمنی فریاد زد : ای علی چه شمشیر زیبایی داری! کاش آن را به من می بخشیدی! و بلند خندید و سرش را به سویی دیگر چرخاند تا حریف پیدا کند که سایه ایی در پشت سرش دید.

علی(ع) بود که به او لبخند می زد. امام شمشیر خود را در مقابل او گرفته بود و گفت: بگیر٬ این شمشیر را به تو بخشیدم!

مرد نزدیک بود از تعجب شاخ در بیاورد.رنگش پرید و عرق سردی بر پیشانی اش نشست. می دانست امام از روی دوستی شمشیرش را به سویش دراز کرده است. مرد عقب عقب رفت. امام هنوز لبخند می زد.مرد پرسید: از تو تعجب می کنم که می خواهی در چنین هنگامی شمشیرت را به من هدیه کنی!

علی (ع) گفت‌: مگر نه این است که تو دست خواهش به سوی من دراز کردی. از جوانمردی به دور دیدم که تو را محروم کنم!

مرد طاقت نیاورد و بی اختیار دوید و خودش را به پاهای علی انداخت.پاهایش را بوسید و با بغض گفت: من به دین شما ایمان اوردم. حتما دین شما است که خوبی را به شما یاد داده است. من بنده ی چنین دینی هستم. و مسلمان شد و سپس به سپاه امام علی پیوست.